„Wszystko mi wolno, ale nie wszystko przynosi korzyść. Wszystko mi wolno, ale ja niczemu nie oddam się w niewolę” (1 Kor 6,12).

          Pawła łączyła szczególna więź z wiernymi z Koryntu, o których pisał z dumą: „O wierze waszej mówi się  po całym świecie” (1 Kor 1,8). Żyli oni w środowisku wielkomiejskim i podlegali duchowi świata. Paweł pisał z Koryntu do Rzymian: „Nie bierzcie wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe (Rz 12,2). W fragmencie pierwszego listu do Koryntian odczytanym w dzisiejszą niedzielę Paweł musiał zmierzyć się z praktykowanym w pogańskim Koryncie zjawiskiem, które kryło się pod greckim słowem „porneia”. Utarło się w słowniku greckim nawet pojęcie „korinthiadzein” na określenie korynckiego rozwiązłego stylu życia (w Koryncie było tysiąc prostytutek sakralnych). Krążył po Koryncie slogan: „Wszystko mi wolno”, który Paweł kontestuje, dodając: „ale nie wszystko przynosi korzyść” / „ale ja niczemu nie oddam się w niewolę”. Argumentacja Pawła układa się w następującym ciągu twierdzeń:

A) ich ciała są członkami Chrystusa;

B) dlatego nie mogą być członkami prostytutek;

B’) łącząc się z prostytutką są z nią jednym ciałem;

A’) łącząc się z Panem stają się z Nim jednym duchem.

Zgodnie z logiką, w twierdzeniu w zdaniu A’ powinno być: „jednym ciałem”, a nie „jednym duchem”. Błąd logiczny jest pozorny. Dla Pawła cielesność jest darem Boga, nie jest więc poddana całkowitej samowoli człowieka. Człowiek jest  zjednoczony z Panem przez cielesność,  co jest poświadczone darem Ducha Świętego, który jest manifestacją Zmartwychwstałego oraz mieszkającą w wiernych antycypacją ich zmartwychwstania (a więc wskrzeszenia ciał).

          Złota myśl Wiliama Barclay’a (Komentarz do Listów do Koryntian, s. 89-90):

„Wielkim faktem chrześcijańskiej wiary jest to, że chrześcijanin nie jest wolny, by grzeszyć, lecz jest wolny, by nie grzeszyć. Łatwo jest poddać się rutynie, a potem niewoli zwyczajów i praktyk codziennego życia, ale moc Chrystusa pozwala nam panować nad nimi (…). [Chrześcijanin] nigdy nie może czynić tego, co mu się podoba, ponieważ nie należy do siebie samego; zawsze musi czynić to, co podoba się Chrystusowi, ponieważ Chrystus kupił go za cenę własnego życia”.