Stacja VI. WERONIKA. Droga Krzyżowa blisko człowieka: Kochający heroicznie jak Weronika.

1) Sięgnijmy do Pisma Świętego:

„Nie miał On wdzięku, ani też blasku, aby na Niego popatrzeć, ani wyglądu, by się nam podobał. Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi, mąż boleści, oswojony z cierpieniem, jak ktoś, przed kim się twarze zakrywa, wzgardzony tak, iż mieliśmy Go za nic” / „On jest obrazem Boga niewidzialnego - Pierworodnym wobec każdego stworzenia” / „Uczniowie oburzyli się na Marię Magdalenę. Lecz Jezus zauważył to i rzekł do nich: Czemu sprawiacie przykrość tej niewieście? Dobry uczynek spełniła względem mnie. Albowiem zawsze ubogich macie u siebie, lecz mnie nie zawsze macie” / „Zaprawdę powiadam wam: Gdziekolwiek po całym świecie będą głosić tę Ewangelię, będą również opowiadać na jej pamiątkę to, co uczyniła”.

2) Zob. https://pl.wikipedia.org/wiki/Święta_Weronika

Święta Weronika,  matrona z Jerozolimy, która niosącemu krzyż Chrystusowi podała chustę do otarcia twarzy, na której miało odbić się oblicze Jezusa, jest święta Kościoła katolickiegoormiańskiego i prawosławnego.

Grecko-rzymskie słowo „vera eikon” („prawdziwy wizerunek”) dało początek imieniu Weronika. Imię może też pochodzić od greckiego  „feronike” czyli „niosąca zwycięstwo” („fero” = niosę + „nike” = zwycięstwo). Kult świętej Weroniki należy do zakresu pobożności ludowej. Legenda o niej pojawiła się w IV wieku i rozwijała się w różnych wersjach aż do późnego średniowiecza, wzbogacana coraz to nowymi szczegółami. Zasadniczy wątek tego budującego opowiadania mówi o pewnej matronie jerozolimskiej, która wyszła na ulicę, by zobaczyć niosącego krzyż Jezusa. Widok zbitego, osłabionego skazańca upadającego pod ciężarem krzyża tak ją wzruszył, że przycisnęła się przez tłum i białą chustą otarła Jego twarz. Za ten miłosierny czyn otrzymała na chuście odbicie Jego bolesnego oblicza. Według średniowiecznej włoskiej legendy „Veraicon” („chusta z wizerunkiem Jezusa Chrystusa”) Weronika uleczyła cesarza Tyberiusza, a później została ofiarowana papieżowi Klemensowi. Podania francuskie opisują życie św. Weroniki, które miało przebiegać u boku nawróconego Zacheusza, a zakończyć się misją przeniesienia relikwii Marii z Nazaretu do Soulac. Natomiast niektóre źródła utożsamiają ją z kobietą uleczoną przez Jezusa Chrystusa z krwotoku.

Święta Weronika jest patronką fotografów, gospodyń parafialnych, szwaczek, tkaczy i kupców. Jest również orędowniczką w przypadku poważnych obrażeń, krążenia krwi i dobrej śmierci.

Relikwie chusty św. Weroniki przechowywane są w Capilla Mayor katedry w Jaén.

Całun z Manopello. Znane jest powszechnie jako miejsce pielgrzymek włoskie Manopello.

Zob.: https://pl.wikipedia.org/wiki/Całun_z_Manopello:

Całun z Manoppello, to relikwia, która znajduje się w sanktuarium w miasteczku Manoppello we Włoszech. Na tkaninie uwieczniony jest wizerunek, uważany za twarz Jezusa Chrystusa. „Volto Santo”, „Święte Oblicze”, jest tkaniną o wymiarach 17 cm (szerokość) × 24 cm (długość), która od 1638 roku przechowywana i wystawiana jest w kapucyńskim sanktuarium w obustronnie oszklonej monstrancji (obraz jest przezroczysty). Wizerunek znajduje się na bisiorze, a puste miejsca między włóknami wypełnione są skrobią, co nadaje tkaninie żółtawy odcień i sprawia, iż jest ona półprzezroczysta. Dokładny sposób powstania wizerunku nie został dotychczas określony, podobnie jak wiek całunu. Całun z Manoppello jest uważany za oryginał chusty św. Weroniki lub (konkurencyjnie z chustą z Oviedo) za chustę, którą (zgodnie z opisem ewangelicznym) owinięto głowę Jezusa z Nazaretu po ukrzyżowaniu. W VI w. była nazywana Chustą z Kamulii, gdyż przechowywano ją w tym kapadockim mieście. W 574 została przeniesiona do Konstantynopola. Pełniła funkcję cesarskiej chorągwi, która pomagała odnosić zwycięstwa w bitwach. W 705 patriarcha Konstantynopola Kallinik I przekazał relikwię w bezpieczne miejsce, do Bazyliki św. Piotra w Rzymie, na ręce papieża Jana VII. Chustę w kaplicy św. Weroniki na Watykanie widzieli i opisywali ją m.in. Francesco PetrarkaDante Alighieri czy św. Brygida Szwedzka. W 1208 papież Innocenty III wprowadził zwyczaj dorocznej procesji ulicami Rzymu z cudownym wizerunkiem. To właśnie w Rzymie do chusty przylgnęła nazwa Weronika, od łac. „vera” („prawdziwy”) i gr. „eikon” („obraz”). Oryginał miał zostać wywieziony z Rzymu podczas grabieży Rzymu (Sacco di Roma) w 1527 r. W Bazylice św. Piotra w Rzymie została kopia. Kopia całunu różniła się od oryginału, miała zamknięte oczy i przedstawiała martwą twarz. Dlatego po 1620 r. w chrześcijańskiej ikonografii nastąpiła prawdziwa rewolucja: zamiast żywego Jezusa z otwartymi oczami zaczęto przedstawiać go z zamkniętymi oczami.

Świeccy badacze zgodni są co do tego, iż wizerunek twarzy z całunu z Manopello został wykonany przez artystę zgodnie z kanonem malarstwa sakralnego obowiązującym w czasach od późnego średniowiecza do renesansu.

Całun z Manopello a Całun Turyński:

Według siostry zakonnej Blandiny Paschalis Schlömer, badającej chustę z Manoppello, Całun Turyński ma taki sam układ ran i proporcji twarzy, co całun z Manoppello. Różnica między wizerunkami wynika z tego, że:

  • Całun Turyński przedstawia osobę martwą, a Całun z Manoppello – żywą.
  • Całun Turyński przedstawia negatyw, a Całun z Manoppello – pozytyw.

Ks. Andreas Resch z Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego, zestawiając oba wizerunki za pomocą wysokiej rozdzielczości fotograficznych powiększeń, doszedł do wniosku, że „oblicza obu Całunów wykazują stuprocentową zgodność, która wyklucza jakąkolwiek przypadkowość”, a „podobieństwo to dowodzi, iż mamy do czynienia z odbiciem Oblicza tej samej osoby”.

Kościół katolicki oficjalnie nie wypowiadał się na temat Całunu, ponieważ traktuje historię jej pochodzenia jako element żywej tradycji, podobnie jak w przypadku innych relikwii chrześcijańskich. Badania naukowe i historyczne pozostawia naukowcom. Benedykt XVI odwiedził Sanktuarium „Volto Santo” w Manoppello w dniu 1 września 2006 – była to pierwsza wizyta papieska w tym miejscu. Co roku do Manoppello przybywają setki tysięcy pielgrzymów z całego świata.

 

3) Medytacja Iwa Rowedera zachowana w rękopisie (fragment większej całości, którą wkrótce wydamy drukiem):

Alloquor ah animam propriam spectator ad istos
Przemawiam, ach, do własnej duszy –, widz tych,

Actus tam diros! Ecce corona nova!
Tak strasznych, czynów. Oto nowa korona...

Alloquor et spinas; adiuro! parcite Iesu
Przemawiam też do kolców, zaklinając „Oszczędźcie Jezusa,

Non Is peccavit, pungite me satius,
On nie zgrzeszył. Rańcie raczej mnie,

Me peccatorem! puncturas addite vestras,
Mnie, grzesznika. Ukłucia wasze – na mnie skierujcie.

Si non figetis, sanguineum facite
Jeśli nie wbijecie się, spowodujcie napływ krwi.

Ut saltem lacrimas fundam; laxate coronam,
Żebym przynajmniej wylał łzy. Rozluźnijcie [Jezusowi] koronę.

Hoc caput ecce meum protinus inserite
Tę oto moją głowę zaraz wetknijcie

Inter acus vestras: quaero turbae tenebrarum
Między wasze igły”. Pytam tłumu ciemności:

Cur sic velatis purpuream Faciem?
„Dlaczego tak pokrywacie Oblicze [Jezusa] purpurą [krwi]?

Crimina fors immania iam celare studetis;
Czy nie usiłujecie czasem ukrywać szkaradnych zbrodni,

Vel formidantes! Oculus ut Domini
Bojąc się, by oko Pana 

Fors vos aspiciens posset mansuescere vestras
Przypadkiem nie dosięgło was i nie złagodziło waszych

Mentes! Qui petram perfidiae fragilem
Myśli? Jednym spojrzeniem, które Skałę wiarołomną,

Uno conspectu mollem fecit, lacrimantem
[Piotra], skruszyło i zapłakał?

Accurras etiam Filia Ierusalem
Przybiegnij także: Córo Jeruzalem,

Virgo Sion, Mater Iesu nunc conspice Natum
Dziewico Syjonie, Matko Jezusa!, Teraz patrzcie na Syna

In diademate, quod contulit impietas
W diademie [z ciernia] i na nieprawość,

Acephalae matris synagogae: Mitis Iesu
Która matkę-synagogę pozbawiła głowy. Pokorny Jezu,

Hoccine pro regno spina coronat atro
Czy dla tego Królestwa przyjąłeś kolczastą koronę?

Ergone Rex caeli, Cui gloria summa potestas.
Panie, Królu nieba, do którego należy [niebiańska] chwała i najwyższa władza!

In mundo totidem dedecorum genera.
Czy na świecie tyle przeróżnych upokorzeń

Perfers ut dextra nos sic miserante corones?
Znosisz, żeby nam, godnym pożałowania, w chwale

Nobis serta parans Iustitiae Domine?
Przygotować wieńce Sprawiedliwości, Panie?

Tu Tibi spinosam servasti Christe coronam
Ty, Chryste, zachowałeś dla siebie cierniową koronę…

Sentibus innexus, vepribus implicitus?
Uwikłany w ciernisty krzew,

Ac aries Abrahae factus, qui victima tandem
Jak baran Abrahama, złożony w ofierze

In sortes Isaac: hunc Deus o! noluit
Za życie Izaaka. Och, Bóg nie chciał,

Occidi; noluit nec laedi; nunc quomodo Christo
Żeby go zabito. Nie chciał też zasmucać [Abrahama]. Teraz, dlaczegóż Chrystusa 

Non parcis Numen? Viscera quando Tua
Nie oszczędzasz, Boże? Kiedy Twoje serce

Iam reseres super Hunc Genitum, Qui de mare nullo
Otworzysz względem Twego Syna, który bez udziału mężczyzny

Natus? factus homo, Qui Deus est pariter?
Zrodzony, stał się człowiekiem i który jest na równy Bogu?

Illi tunc homini puro Tibi parcere visum
Wtedy tego niewinnego człowieka, wydawało się Tobie słusznym oszczędzić.

Et Tibi complacuit quod satagens Abraham
Podobało Ci się także, że przechodzący próbę Abraham

Oboedire, Tuus Iesus nunc ecce paratus
Był posłusznym. Twój Jezus jest teraz gotowy

Ad Patris nutum, ne pereat properes?
Na przyjęcie woli Ojca. Czy pospieszysz z pomocą, by nie zginął?

Ast Aeterne Deus dices: Haec victima Christus,
Tymczasem, Wieczny Boże, powiesz: "Ta żertwa ofiarna, Chrystus,

Pro te mortali, se dedit omni mode.
Zamiast ciebie, człowieku, oddał się bez reszty".

 


4) Panie Jezu, spraw, abym ocierał Twoją Twarz z moich i cudzych grzechów.




Free Joomla! template by Age Themes

            *