2. Niedziela Zwykła (16.01.2022): J 2,1-12

W Kanie Galilejskiej, podczas uczty weselnej, Maryja po raz pierwszy skorzystała ze swej szczególnej pozycji Matki, zwracając się z prośbą do Syna. Słowo, które skierowała do Jezusa, było zarazem prośbą: „Wina już nie mają”. Atmosfera wesela mogła być zmącona. Jezus zaradza temu, czyniąc „początek znaków”.

Jezus w odpowiedzi danej Matce – wyrażającej zgodę na działanie – nazwał Ją „Niewiastą”. Dziwne nazwanie, gdyż nikt tak nie nazywał swej matki. Wyjątkowość tego „imienia” wskazuje na wyjątkowość wydarzenia. Matka, nazwana Niewiastą, spełnia niezwykłe zadanie. Jest ono takie, jak zadanie, które miała spełnić pierwsza „niewiasta” obok pierwszego mężczyzny – Ewa obok Adama – jako matka wszystkich żyjących. Jest to również zadanie „niewiasty”, o której mówi Bóg w raju, że zrodzi potomstwo, które „zmiażdży głowę węża”. Gdy Jezus obdarza ludzi radością, obok Niego jest Niewiasta.

Po raz drugi Jezus nazwie Maryję Niewiastą, gdy będzie wisiał na krzyżu. Wtedy jeszcze wyraziściej powtórzy się scena z raju: będzie drzewo – do tej pory znak zwycięstwa Szatana, a odtąd znak uwolnienia od ciężaru grzechu.

Św. o. Pio mawiał: „Wszystko, co się dzieje, zwraca się do Niej, wszelka łaska przechodzi przez Nią”. Maryja pilnuje i wstawia się za nami, gdy coś może zepsuć ludzką radość. (ks. Andrzej Zwoliński, 385-386).